سرطان روده بزرگ

سرطان کولون (سرطان روده بزرگ) نوعی از سرطان است که از کولون یا همان روده بزرگ شروع می شود. کولون آخرین قسمت از لوله گوارشی می باشد.

سرطان کولون اغلب بالغین مسن را درگیر می سازد؛ هر چند که این بیماری می‌تواند در هر سنی ایجاد شود. این بیماری معمولاً از توده های کوچک و غیر سرطانی یا خوش خیم سلولی که پولیپ نام دارند و در سطح داخلی کولون ایجاد می‌شوند آغاز می شود. با گذشت زمان برخی از این پولیپ ها می‌توانند به سرطان کولون تبدیل شود.

پولیپ ها ممکن است کوچک باشند و علائم کمی، هر چند ناچیز، ایجاد نمایند. به همین دلیل پزشکان انجام آزمایشات غربالگری منظم را جهت جلوگیری از ایجاد سرطان کولون با شناسایی و پاکسازی پولیپ ها قبل از تبدیل آنها به سرطان توصیه می کنند.

اگر سرطان کولون پیشرفت نماید طیف وسیعی از درمان‌ها جهت کنترل آن در دسترس هستند از جمله درمان جراحی، پرتو درمانی و دارو درمانی نظیر شیمی درمانی، درمان های هدفمند و ایمنی درمانی.

سرطان کولون گاهی اوقات سرطان کولورکتال نیز خوانده می شود که ترکیبی از سرطان کولون و سرطان رکتوم می باشد که از رکتوم یا همان راست روده آغاز می گردد .

علائم و نشانه‌ها

علامت ها و نشانه های سرطان کولون عبارتند از:

تغییر پایدار در عادات روده ای شامل اسهال یا یبوست و یا یک تغییر در قوام مدفوع
خونریزی از مقعد و یا مشاهده خون در مدفوع
احساس ناراحتی پایدار در شکم مانند گرفتگی، نفخ و یا درد
احساس عدم تخلیه کامل مدفوع
ضعف و یا خستگی
کاهش وزن غیر قابل توجیه

بسیاری از بیماران مبتلا به سرطان کولون در مراحل ابتدایی بیماری بدون علامت هستند. هنگامی که علائم ظاهر می شوند، بسته به اندازه و محلشان در روده بزرگ متفاوت خواهند بود.

مراجعه به پزشک

اگر هر علامت پایداری را تجربه کردید که شما را نگران کرد، باید به پزشک مراجعه نمایید. با پزشک خود در مورد زمان شروع غربالگری سرطان کولون صحبت کنبد. منابع و راهنماهای جامع توصیه کرده اند که غربالگری سرطان کولون باید از حدود ۵۰ سالگی آغاز شود. در صورتی که عوامل خطری مانند سابقه خانوادگی بیماری را داشته باشید، ممکن است پزشک شما غربالگری را زودتر آغاز کرده و به صورت مکرر درخواست نماید.

دلایل ایجاد سرطان

پزشکان در مورد علت ایجاد سرطان کولون مطمئن نیستند. به طور کلی، سرطان کولون هنگامی آغاز می شود که تغییراتی به نام جهش در محتوای ژنتیک یا همان DNA سلول های کولون ایجاد گردد. DNA یک سلول شامل مجموعه اطلاعاتی است که به سلول القا می کند چه کاری انجام دهد. سلول های سالم طی یک برنامه منظم تقسیم شده و رشد می نمایند تا عملکرد طبیعی بدن را حفظ کنند. اما هنگامی که DNA یک سلول تخریب شده و سرطانی می گردد، سلول ها حتی هنگامی که نیازی به تولید سلول جدید نباشد نیز تکثیر می شوند. وقتی این سلول ها کنار هم جمع می شوند ایجاد یک تومور می کنند. با گذشت زمان سلول های سرطانی می توانند رشد کرده و به بافت های سالم اطراف تهاجم و آن ها را تخریب نمایند.

عوامل خطر

عواملی که باعث افزایش خطر ایجاد سرطان کولون می شوند عبارتند از:

- سن بالا. سرزان کولون می تواند در هر سنی تشخیص داده شود اما عمده افرادی که به سرطان کولون مبتلا هستند، سن بالای ۵۰ سال دارند. میزان ابتلا در افراد جوان تر از ۵۰ سال نیز رو به افزایش است هرچند پزشکان هنوز درباره
  آن مطمئن نیستند.
- نژاد آفریقایی-آمریکایی. آفریقایی-آمریکایی ها بیشتر از سایر نژادها مستعد ابتلا به سرطان کولون هستند.
- سابقه شخصی ابتلا به پولیپ و یا سرطان کولون. اگر بیمار سابقه ابتلا به سرطان کولون و یا پولیپ های غیر سرطانی کولون داشته باشد، از استعداد بالایی برای ابتلا به سرطان کولون بعدی برخوردار است.

- وضعیت های التهابی روده. بیماری های التهابی مزمن کولون مانند کولیت اولسراتیو یا زخم شونده و یا بیماری کرون می توانند شانس ابتلا به سرطان کولون را افزایش دهند.

سندروم های ارثی که باعث افزایش خطر سرطان کولون می شوند. برخی جهش های ژنی که طی نسل ها در خانواده منتقل شده اند می توانند خطر سرطان کولون را به طور معناداری افزایش دهند. تنها درصد کوچکی از سرطان های کولون به ژن ها مرتبط هستند. شایعترین سندروم های ارثی افزاینده شانس ابتلا به سرطان کولون عبارتند از بیماری پولیپوز آدنوماتوی خانوادگی و سندروم لینچ که با نام سرطان کولورکتال غیرپولیپوزی ارثی نیز شناخته می شود.
سابقه خانوادگی سرطان کولون. در صورتی که یک خویشاوند خونی بیمار سابقه ابتلا به سرطان کولون را داشته باشد، بیمار بیشتر مستعد ابتلا به سرطان می باشد. در صورتی که بیش از یک عضو خانواده به سرطان کولون یا رکتوم مبتلا باشند، این استعداد حتی بیشتر خواهد شد.
رژیم کم فیبر و پرچرب. سرطان کولون و رکتوم می تواند با رژیم غربی شامل فیبر پایین و چربی و کالری بالا همراه باشد. تحقیقات در این زمینه نتایج متفاوتی داشته است. برخی مطالعات شانس بالای ابتلا به سرطان کولون را در افراد مصرف کننده رژیم شامل گوشت قرمز و گوشت فرآوری شده، گزارش کرده اند.
کم تحرکی. افرادی که کم تحرک هستند بیشتر مستعد سرطان کولون هستند. فعالیت بدنی منظم می تواند شانس ابتلا را کاهش دهد.
دیابت. افراد مبتلا به دیابت و مقاومت به انسولین شانس بالاتری برای ابتلا به سرطان کولون دارند.
چاقی. افرادی که چاق هسند شانس بالایی برای ابتلا به سرطان کولون داشته و مرگ ناشی از سرطان نیز در آن ها در مقایسه با افراد با وزن طبیعی، بالاتر است.
سیگار کشیدن. افرادی که سیگار می کشند بیشتر مستعد ابتلا به سرطان کولون هستند.
الکل. مصرف زیاد الکل شانس ابتلا به سرطان کولون را افزایش می دهد.
پرتودرمانی برای سرطان. پرتودرمانی مستقیم به شکم برای درمان سرطان های قبلی خطر سرطان کولون را بالا می برد.

پیشگیری

غربالگری سرطان کولون

پزشکان توصیه می کنند که افراد با خطر متوسط سرطان کولون، غربالگری سرطان را از حدود ۵۰ سالگی شروع کنند. اما افراد با خطر افزایش یافته مانند افرادی که سابقه خانوادگی سرطان کولون دارند، باید غربالگری را از سن پایین تر آغاز نمایند. چندین روش غربالگری مختلف وجود دارد که هر کدام مزایا و معایب خود را دارند. باید با پزشک در مورد این روش ها صحبت کرده و روش مناسب بیمار را انتخاب نمود. اگر از کلونوسکوپی برای غربالگری استفاده شود، با کمک آن می توان پولیپ ها را حین انجام فرآیند کلونوسکوپی، قبل از آن که به سرطان تبدیل شوند، خارج نمود.

تغییر سبک زندگی برای کاهش خطر ابتلا به سرطان کولون

برای کاهش خطر ابتلا می توان گام هایی با تغییر در زندگی روزانه برداشت. از جمله:

مصرف میوه‌ها و سبزیجات گوناگون و دانه‌های کامل: میوه ها، سبزیجات و دانه های کامل حاوی ویتامین ها، مواد معدنی، فیبر و آنتی اکسیدان ها هستند که می توانند نقش مهمی را در پیشگیری از سرطان ایفا کنند. انتخاب میوه ها و سبزیجات باید متنوع باشد تا طیف وسیعی از ویتامین ها و مواد مغذی به بدن برسد.

مصرف متوسط الکل و حتی الامکان عدم استفاده آن: در صورت مصرف الکل مقدار آن باید به یک بار در روز برای خانم ها و دو بار در روز برای آقایان محدود شود.

قطع مصرف سیگار: در این رابطه باید در مورد روش های مناسب برای بیمار، با پزشک مشورت شود.

ورزش کردن در بیشتر روزهای هفته: حداقل ۳۰ دقیقه ورزش باید در برنامه بیشتر روزهای هفته قرار گیرد. اگر بیمار تا آن موقع بی تحرک بوده است، باید ورزش کردن را به آرامی شروع کرده و آن را به تدریج به ۳۰ دقیقه افزایش داد. همچنین، در این رابطه باید با پزشک نیز مشورت شود.

وزن مناسب: اگر وزن بیمار در محدوده طبیعی قرار دارد، باید این تناسب وزن با رژیم غذایی و ورزش کردن مناسب حفظ شود. اگر بیمار باید وزن خود را کاهش دهد، لازم است که با پزشک در مورد روش های سالم رسیدن به این مقصود مشورت شود. کاستن وزن باید به صورت تدریجی با افزایش ورزش روزانه و کاهش دریافت کالری همراه باشد.

پیشگیری از سرطان کولون در افراد پرخطر

چندین دارو برای کاهش خطر پولیپ های پیش سرطانی و سرطان کولون وجود دارد. برای مثال، برخی شواهد حاکی از ارتباط بین کاهش خطر ابتلا به پولیپ ها و سرطان کولون با مصرف منظم آسپرین و داروهای مشابه آسپرین هستند. هرچند که دوز و طول مدت مصرفی که برای پیشگیری لازم است کاملاً مشخص نیست. مصرف روزانه آسپرین با خطراتی از جمله خونریزی و زخم های گوارشی همراه است. این روش ها تنها برای افراد پرخطر توصیه شده است و شواهد کافی برای استفاده در افراد با خطر متوسط سرطان کولون وجود ندارد. در صورتی که بیمار خطر افزایش یافته سرطان کولون دارد، لازم است که عوامل خطر با پزشک جهت ارزیابی روش پیشگیری مناسب، مطرح شود.

تشخیص

غربالگری سرطان کولون

پزشکان آزمایشات غربالگری مشخصی را در افراد سالم بدون شواهد بیماری به منظور یافتن علائم سرطان کولون و یا پولیپ های غیرسرطانی کولون توصیه می کنند. یافتن شواهد سرطان کولون در مراحل ابتدایی، با شانس بیشتری برای درمان همراه است بنابراین غربالگری ها به کاهش میزان مرگ و میر ناشی از سرطان کولون کمک خواهند کرد.

تشخیص سرطان کولون

اگر علائم و نشانه‌های بیمار مطرح کننده امکان وجود سرطان کولون است، ممکن است پزشک یک یا چندین روش و پروسه تشخیصی را درخواست کند؛ از جمله:

استفاده از یک دوربین جهت مشاهده داخل کولون (کولونوسکوپی). در کولونوسکوپی از یک لوله باریک، دراز و منعطف جهت مشاهده داخل تمام کولون و رکتوم (راست روده) استفاده می شود که از یک سمت به یک دوربین و از سمت دیگر به یک نمایشگر متصل است. در صورت یافتن هرگونه ناحیه یا ضایعه مشکوک، پزشک می تواند ابزار جراحی را از داخل لوله عبور داده و از بافت مورد نظر برای ارزیابی نمونه برداری کرده (بیوپسی) و یا پولیپ‌ها را خارج نماید.
آزمایشات خونی. هیچ آزمایش خونی نمی تواند وجود سرطان کولون را اثبات نماید. اما پزشک ممکن است برخی آزمایشات خونی را جهت ارزیابی وضعیت کلی سلامتی بیمار درخواست نماید از جمله آزمایشات مربوط به عملکرد کبد و کلیه.

ممکن است گاهی اوقات پزشک آزمایشات خونی را برای یافتن ماده ای که توسط کولون سرطانی تولید می شود، درخواست نماید مانند آنتی ژن کارسینوامبریونیک یا به اختصار CEA. با پیگیری سطوح این ماده در طول زمان، تغییرات آن می تواند به پزشک در مورد وضعیت سرطان و پاسخدهی آن به درمان کمک کند.

تعیین گسترش سرطان

در صورت تایید تشخیص سرطان کولون، پزشک آزمایشاتی را جهت ارزیابی گسترش سرطان (مرحله سرطان) درخواست خواهد کرد. مرحله بندی سرطان به انتخاب روش درمانی مناسب برای بیمار کمک خواهد کرد. آزمایشات مرحله بندی می تواند شامل اقدامات تصویربرداری مانند سی تی اسکن شکمی، لگنی و سینه ای باشد. در بسیاری از موارد، مرحله سرزان ممکن است تا زمانی که جراحی انجام نشده باشد تعیین نگردد. مرحله بندی سرطان کولون با اعداد رومی از ۰ تا IV نشان داده می شود که در پایینترین مرحله سرطان تنها به لایه داخلی کولون محدود می شود. در مرحله IV، سرطان پیشرفته تر بوده و به سایر نقاط بدن گسترش می یابد که در علم پزشکی به آن متاستاز می گویند.

درمان

اینکه کدام روش درمانی می تواند به بیمار کمک کند، کاملاً به وضعیت بیمار بستگی دارد به عنوان مثال محل قرارگیری سرطان، مرحله آن و نیز وضعیت سلامتی کلی بیمار و همراهی با بیماری های دیگر. درمان سرطان کولون عمدتاً با انجام جراحی برای حذف توده سرطانی همراه است. سایر درمان ها از جمله پرتودرمانی و شیمی درمانی نیز توصیه می گردد.

جراحی در مراحل ابتدایی سرطان کولون

اگر سرطان کولون خیلی کوچک باشد، ممکن است پزشک یک روش جراحی با تهاجم کمتر را توصیه کند. از جمله:

پاکسازی پولیپ ها حین انجام کولونوسکوپی (پولیپکتومی). اگر سرطان کوچک، محدود به یک نقطه، در مراحل بسیار ابتدایی و کاملا محدود به پولیپ باشد، پزشک می تواند آن را حین انجام کولونوسکوپی خارج نماید.
پاکسازی مخاطی اندوسکوپیک. پولیپ های بزرگ را ممکن است حین انجم کولونوسکوپی به همراه مقدار کمی از بافت سطحی داخلی کولون خارج نمود که به آن پاکسازی مخاطی اندوسکوپیک اطلاق می گردد.
جراحی های کم تهاجم (جراحی لاپاراسکوپی). پولیپ هایی که در کولونوسکوپی قابل حذف نیستند را ممکن است بتوان به کمک جراحی لاپاراسکوپی خارج نمود. در این روش، جراح عمل جراحی را از طریق برش های کوچکی در سطح شکم و وارد کردن ابزار و دوربینی که کولون را روی نمایشگر نشان دهد در این برش ها، انجام دهد. در این روش ممکن است جراح از غدد لنفاوی مجاور ناحیه سرطان نیز نمونه‌گیری به عمل آورد.

جراحی در مراحل پیشرفته‌تر سرطان کولون

در صورتی که سرطان در داخل یا در ضخامت کولون رشد نماید احتمالا جراح موارد زیر را توصیه نماید:

برداشتن قسمتی از کولون. در این روش، جراحی قسمتی از کولون که سرطان در آن رخ داده است را به همراه یک حاشیه از بافت سالم در هر دو طرف، خارج می کند. در اغلب موارد جراح می تواند باقیمانده کولون سالم در دو طرف را مجدداً به هم پیوند بزند. این روش معمولاً از طریق روش های کم تهاجم مانند لاپاراسکوپی نیز قابل انجام است.
جراحی به منظور تعبیه راهی برای خروج مدفوع به بیرون از بدن. هنگاهی که پیوند باقیمانده کولون یا رکتوم سالم امکان پذیر نباشد، بیمار نیاز به تعبیه اُستومی دارد. در این روش یک مجرا در جدار شکم ایجاد میشود و باقیمانده روده از طریق آن به یک کیسه در خارج از بدن متصل می شود که مدفوع در آن تخلیه می‌گردد. گاهی اوقات این اُستومی موقتی بوده و به کولون یا رکتوم فرصت بهبودی می دهد هرچند که در برخی موارد می‌تواند دائمی باشد.
حذف گره لنفاوی. اغلب گره های لنفاوی مجاور نیز طی جراحی سرطان کولون خارج شده و از جهت وجود سرطان مورد ارزیابی قرار می‌گیرند.

جراحی در مراحل بسیار پیشرفته سرطان کولون

اگر سرطان در مراحل بسیار پیشرفته باشد، یا وضعیت سلامتی بیمار در شرایط نامطلوبی قرار داشته باشد، ممکن است جراح جهت رفع علائم انسدادی و یا بهبود سایر علائم بیمار اقدام جراحی را مدنظر قرار دهد. این جراحی برای درمان سرطان انجام نمی شود بلکه جهت بهبود و یا کاهش علائم همراه بیمار از جمله انسداد، درد و خونریزی صورت می‌گیرد.

در موارد ویژه که سرطان تنها به کبد و یا ریه گسترش یافته است و سایر جنبه های سلامتی بیمار در وضعیت مطلوبی قرار دارد، ممکن است پزشک اقدام جراحی و یا سایر درمان‌های موضعی را جهت پاکسازی سرطان توصیه نماید. شیمی درمانی می‌تواند قبل و یا بعد از این روش به کار رود. این روش کمک می‌کند که برای یک دوره طولانی سرطان محو شود.

شیمی درمانی

در شیمی درمانی از داروهایی استفاده می‌شود که سلول های سرطانی را تخریب نماید. شیمی درمانی در سرطان کولون معمولاً بعد از انجام جراحی و در مواردی که سرطان بزرگ بوده و به گره های لنفاوی گسترش یافته باشد، صورت می‌گیرد. در این روش، شیمی درمانی هر سلول سرطانی باقیمانده در بدن را از بین برده و به کاهش عود سرطان کمک می‌کند. همچنین می توان از شیمی درمانی قبل از انجام جراحی به منظور کوچک کردن توده های بزرگ و تسهیل برداشت جراحی آن ها کمک گرفت. شیمی درمانی می تواند برای بهیود علائم در سرطان های غیر قابل حذف در جراحی و سرطان های گسترش یافته به سایر نقاط بدن نیز به کار رود. گاهی اوقات می توان از پرتودرمانی نیز در همراهی با آن سود برد.

پرتودرمانی

در پرتودرمانی از منابع پرانرژی مانند اشعه ایکس و پروتون برای کشتن سلول های سرطانی استفاده می شود. این پرتوها می‌توانند قبل از جراحی برای کوچک کردن توده ها و تسهیل برداشت آن ها نیز به کار روند. هنگامی که رویکرد جراحی مدنظر نباشد، از پرتودرمانی می‌توان برای تسکین علائمی مانند درد استفاده کرد. گاهی اوقات پرتودرمانی در همراهی با شیکی درمانی به کار می‌رود.

درمان هدفمند دارویی

درمان هدفمند دارویی بر یک ناهنجاری مشخص در سلول های سرطانی تمرکز می‌کند. دارودرمانی هدفمند می‌تواند با بلوکه کردن این ناهنجاری‌ها منجر به مرگ سلول های سرطانی شود. داروهای هدفمند معمولاً با شیمی درمانی همراهند.داروهای هدفمند اغلب در افراد با سرطان پیشرفته کولون کاربرد دارند.

ایمنی درمانی (ایمونوتراپی)

ایمنی درمانی روشی از درمان دارویی است که از سیستم ایمنی بدن برای تقابل با سلول های سرطانی استفاده می کند. سیستم ایمنی بدن ممکن است به سلول های سرطانی حمله نکنند چراکه سلول های سرطانی پروتئین هایی را تولید می‌کنند که سیستم ایمنی را از تشخیص سلول های سرطانی ناتوان می‌کند. ایمنی درمانی با دخالت در این فرآیند با سلول های سرطانی مقابله می‌کند. ایمنی درمانی در موارد بسیار پیشرفته سرطان کاربرد دارد. ممکن است پزشک سلول های سرطانی را از جهت احتمال پاسخدهی به این روش درمانی مورد ارزیابی قرار دهد.

پروتون تراپی

این روش یکی از روش های بسیار جدید پرتودرمانی است که در کودکان، بالغین جوان و آن‌هایی که توده‌های مجاور ارگان ها و ساختارهای حیاتی بدن دارند، مفید است. در این روش انکولوژیست با کمک قلم پرتوی پروتونی اقدام به تخریب سلول های سرطانی می‌کند.

مراقبت‌های حمایتی (تسکینی)

مراقبت‌های تسکینی، مراقبت‌های ویژه پزشکی هستند که بر تسکین درد بیمار و رهایی از علائم بیماری وی تمرکز دارند. مراقبت های تسکینی توسط گروهی از پزشکان، پرستاران و سایر مشاغل آموزش دیده ارائه می‌شود که با بیمار، خانواده و پزشکان معالج وی همکاری دارند. هدف این گروه، بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان و خانواده‌های آنهاست. این نوع درمان در کنار سایر روش های درمانی که پیش از این ذکر شد، به بیمار ارائه می‌شود. هنگامی که این درمان در کنار سایر روش‌های درمانی مناسب قرار می‌گیرد، بیمار احساس بهتری داشته و بیشتر عمر خواهد کرد.

مواجهه با بیماری

تشخیص سرطان از نظر روحی می تواند چالش برانگیز باشد. در واقع افراد یاد می گیرند که به روش خود با بیماری مواجه شوند. تا زمانی که بیمار راه مناسب را پیدا کند، باید:

در مورد بیماری خود به اندازه کافی اطلاعات کسب کنید تا جهت تصمیم گیری برای درمان راحت تر باشید. از پزشک خود بخواهید که نوع و مرحله سرطان، انتخاب های درمانی و عوارض آن ها را به شما بگوید. هرچه بیشتر بدانید، بیشتر هنگام تصمیم گیری برای درمان اعتماد به نفس خواهید داشت. دنبال اطلاعات مفید در کتابخانه ها و وبسایت های معتبر بگردید.

با دوستان و خانواده رابطه نزدیک داشته باشید. حفظ رابطه قوی و نزدیک به شما کمک می کند که بهتر با سرطان دست و پنجه نرم کنید. دوستان و خانواده می توانند حمایت های لازم را برایتان مهیا کنند از جمله آنکه می توانند از خانه شما هنگامی که در بیمارستان هستید محافظت کنند و هنگامی که اندوهگین هستید حمایت روحی را برایتان فراهم آورند.

کسی را برای صحبت کردن بیابید. یک شنونده خوب که مشتاق است به صحبت های شما گوش فرا دهد را بیابید و با او در مورد امیدها و ترسهایتان صحبت کنید. این شخص می تواند یکی از اعضای خانواده یا دوستانتان باشد. استفاده از یک مشاور، کارکنان پزشکی اجتماعی و یا گروه های حمایتی سرطان می تواند کمک کننده باشد. از پزشک خود در مورد گروه های حامی در منطقه تان سوال کنید و یا با سازمان های مرتبط با سرطان تماس بگیرید.

آمادگی برای ویزیت پزشک

اگر پزشک شما مشکوک است که به سرطان کولون مبتلا باشید، احتمالاً شما را به پزشک متخصص جهت درمان ارجاع خواهد داد. ممکن است با متخصصان زیادی روبه رو شوید از جمله:

پزشکی که بیماری های گوارشی را درمان می کند (فوق تخصص گوارش و کبد)
پزشکی که با استفاده از دارو سرطان را درمان می کند (فوق تخصص انکولوژی)
پزشکی که به کمک جراحی سرطان روده را خارج می کند (جراح)
پزشکی که از اشعه جهت درمان سرطان استفاده می کند (متخصص رادیوانکولوژی)

از آنجایی که ویزیت با پزشک اغلب محدود است، باید از قبل به خوبی آمادگی داشته باشید. در اینجا اطلاعاتی ارائه شده است که به شما کمک می کند تا آماده باشید و بدانید که باید چه انتظاری از پزشکتان داشته باشید.

در مورد محدودیت های قبل از ویزیت آگاه باشید. زمانی که یک ویزیت را برنامه ریزی می کنید، مطمئن شوید که چه کارهایی را باید انجام دهید از جمله اینکه رژیم غذایی را محدود کنید.
تمام علائمی را که تجربه کرده اید یادداشت کنید. از جمله هر علامتی را که ممکن است به دلیل اصلی مراجعه تان بی ربط باشد.
اطلاعات شخصی کلیدی را یادداشت کنید. از جمله استرس های بزرگ و یا تغییرات اخیر در زندگی.
تهیه یک لیست از داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید.
یکی از اعضای خانواده یا دوستان را به عنوان همراه با خود ببرید. گاهی اوقات یادآوری تمامی اطلاعات حین مراجعه دشوار است. کسی که شما را همراهی کند می تواند برخی نکات که فراموش کرده اید را به خاطرتان بیاورد.
سوالاتی که از پزشک دارید را یادداشت نمایید.

برخی سوالات اساسی جهت پرسش از پزشک:

سرطان کولون کدام قسمت روده بزرگ را درگیر کرده است؟
سرطان در کدام مرحله قرار دارد؟
می توانید نتیجه پاتولوژی را برای من توضیح دهید؟
آیا می توانم یک کپی از نتیجه پاتولوژی داشته باشم؟
آیا سرطان کولون من به سایر نقاط بدن گسترش یافته است؟
آیا آزمایشات دیگری نیاز خواهم داشت؟
روش های درمانی برای سرطان من کدامند؟
آیا روش های درمانی سرطان من را درمان خواهند کرد؟
شانس درمان سرطان من چقدر است؟
هر کدام از روش های درمانی چقدر شانس درمان سرطان من را افزایش خواهند داد؟
عوارض جانبی احتمالی برای هر روش درمانی کدامند؟
هر کدام از روش های درمانی تا چه اندازه زندگی روزانه من را تحت تاثیر قرار خواهد داد؟
کدام روش درمانی برای من بهتر است؟
به یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود در جایگاه من چه توصیه ای می کنید؟
چقدر زمان دارم تا روش درمانی را انتخاب نمایم؟
آیا می توانم دنبال راه دیگری بگردم؟
آیا می توانم به یک متخصص مراجعه کنم؟ چقدر هزینه دارد و اینکه آیا بیمه درمانی من آن را پوشش خواهد داد؟
آیا بروشور یا هرگونه محتوای چاپی دیگری وجود دارد که با خود ببرم؟ چه وبسایتی را پیشنهاد می کنید؟
آیا همسر یا فرزندان من شانس بالایی برای ابتلا به سرطان کولون دارند؟

علاوه بر سوالاتی که برای پرسش از پزشک آماده کرده اید، از پرسیدن سوالات دیگر هنگام مراجعه خود داری نکنید.

چه انتظاراتی از پزشک خود داشته باشید؟

پزشک ممکن است چندین سوال از شما بپرسد. آمادگی برای پاسخدهی به این سوالات می تواند بسیار کمک کننده باشد. پزشک شما ممکن است سوالات زیر را بپرسد:

چه موقع شما برای اولین بار علائمتان را تجربه کرده اید؟
علائم شما دائمی بوده است یا گهگاهی؟
علائم شما چقدر شدید بوده اند؟
چه چیزی علائم شما را بهبود خواهد بخشید؟
چه چیزی علائم شما را بدتر می کند؟
آیا سابقه خانوادگی سرطان کولون یا سایر انواع سرطان را دارید؟